الیاف عضلانی

نویسنده: شایان قلی زاده 

LDHA  ژنی است که مخفف آنزیم لاکتات****

دهیدروژناز در کبوترهای مسابقه ای می باشد. این آنزیم مسئول بازیافت لاکتات ) تبدیل به پیروات( در عضلات است. الیاف عضلانی می توانند دوباره پیروات را بسوزانند. لاکتات توسط الیاف عضلانی به اصطلاح سفید و ترکیبی ساخته می شود. این همان چیزی است که باعث ایجاد درد در عضلات هنگام انجام فعالیت های فیزیکی ، به ویژه فعالیت های سرعتی و قدرتی می شود. اینها همان عضلاتی هستند که زمانی که شخص ورزشکار وارد مرحله هوازی می شود ورزش داده می شوند و به معنی حداکثر استفاده از قدرت می باشد. تمام افرادی که ورزش می کنند می دانند که این کار باعث ایجاد درد در عضلات می شود. این درد ناشی از لاکتات، اسیدی که با سوختن (غیر هوازی، بدون اکسیژن) گلوکز ساخته می شود، می باشد. هر چه ورزشکار به بیشترین سطح فعالیت خود می رسد، لاکتات بیشتری تولید می شود. ژن های ناهمسان (آلل) مختلفی در ژن LDHA شناسایی شده اند (آلل به معنی تنوع یک ژن است. به عنوان مثال، در رنگ چشم کبوترهای مسابقه ای یک آلل نهفته برای رنگ سفید و یک آلل غالب برای رنگدانه زرد عنبیه چشم وجود دارد). این آلل ها را A و B نامیده اند؛ که A آلل ترجیحی می باشد و به طور قابل توجهی در کبوترهایی با عملکرد بالا بیشتر از کبوترهای "عادی" و غیر مسابقه ای یافت می شود (رامادان و همکاران، 2013(. آلل A "خوب" گونه ای کمیاب در کبوتران مسابقه ای است و بدان معناست که تنها بخش کمی از کبوترها این آلل را دارند. حتی در مسابقه دهندگان برتر و پرورش دهندگان نیز اکثریت دارای ژنوتیپ BB هستند.

این بدان معناست که آلل A به طور مطلق برای برنده شدن در یک مسابقه ملی و یا کبوتر آس شدن مورد نیاز نیست. ما از تحقیقات علمی و یافته های خود دریافتیم که به نظر می رسد گونه A به نسبت در پرندگان برتر 300 تا 900-700 کیلومتر بیشتر باشد. این موضوع می تواند با در نظر گرفتن مفهوم بیوشیمیایی و فیزیولوژیکی این ژن منطقی باشد. 

از آنجایی که تمام ژن ها در تمام موجودات زنده (تقریبا) به صورت "دوتایی" یافت می شوند، زیرا همه حیوانات دو کروموزوم همولوگ (دو کروموزوم برای ژن های یکسان) دارند، امکان ترکیبات مختلفی از این ژن در کبوترها وجود دارد. این دو آلل 3 ژنوتیپ احتمالی، یعنی BB، AB، و AA دارند. در کبوترهای مسابقه ای "عادی" (یعنی آنهایی که در گروه کبوترهای برتر نیستند)، تنها حدود 12% دارای آلل A هستند و در این گروه کمتر از 1% ژنوتیپ AA را دارند (دایبس و همکاران، 2006). در کبوترانی با عملکرد بالا، بیش از 35٪ آلل A داشتند؛ ژنوتیپ AA در 3 تا 9 درصد پرندگان (مسابقه دهندگان برتر چین و تایوان) یافت شد، اما 25 تا 30 درصد دارای AB بودند و این امر نشانگر آن است که ژنوتیب AB برای داشتن یک کبوتر برتر بسیار مطلوب است. 

همانگونه که می بینیم، ژنوتیپ AB نشانه خوبی از عملکرد بالا، به ویژه در کبوتران آسی است که در مسافت هایی مسابقه می دهند که هم سرعت و هم استقامت، یعنی مسابقات یک روزه، مهم است. این موضوع حاکی از آن است که این ژن می تواند برای کبوتران مسابقه دهنده خانگی نیز بسیار مهم باشد. این امر می تواند کاملا منطقی باشد، زیرا به نظر می رسد این ژن می تواند بر بازیافت کارآمد لاکتاک و استفاده مجدد آن در عضلات تاثیر گذارد. از آنجایی که فیبرهای عضلانی قوی تر مسئول سنتز لاکتات هستند، این نتیجه گیری طبیعی است که این ژن به سرعت، یا به بیان بهتر توانایی حفظ یک سرعت مشخص در دوره زمانی طولانی تر کمک می کند. این امر دلیل یافت شدن بیشتر این ژن در کبوتران آس 300 تا 700 کیلومتر را توضیح می دهد. کبوتران در کمتر از 300 کیلومتر نیز می توانند حتی زمانی که عضلات به دلیل وجود اسید لاکتیک به طور کامل درد دارند (که در این حالت کبوترها با بال های آویزان بر روی تابلوی ورود "می افتند"؛ و در برخی موارد حاد کبوترها حتی برای مدتی قادر به پرواز نیستند) نتایج خوبی را رقم بزنند. احتمال دارد در مسافت های بیشتر از 700 کیلومتر کبوترها برای پرواز کامل و عمدتا هوازی انتخاب شوند، و در این صورت از آنزیم لاکتات دهیدروژناز کمتر استفاده می شود.

ما گمان می کنیم ژن های دیگر بیشتر این موضوع را روشن می کنند. با این وجود می بینیم مسابقات مسافت های بسیار طولانی سریع تر هستند، بنابراین گمان می کنیم این ژن در مسابقه دهندگان مسافت های بسیار طولانی برجسته تر و مهم تر خواهد شد. در هر دو مورد، با مشاهده عملکرد آنزیمی، دارا بودن این ژن نمی تواند بی فایده باشد و می تواند مزیتی برای برنده شدن در مسابقات به همراه داشته باشد.