👁وزن چشم یک کبوتر ١/۵درصد وزن مغز همان کبوتر است اگر وزن مغز را بیست گرم حساب کنید چشم های کبوتر ١/۵گرم وزن دارند.
این درحالیست که چشمهای انسان یک پنجم وزن مغز وزن دارد
میدان دید انسان ١٨٠درجه میباشد در حالی که که میدان دید کبوتر ٣۴٠درجه است
کبوترها علاوه براینکه تمام رنگها را مانندانسان میبینند برخلاف انسان میتوانند نورهای غیر ضروری را ندیده بگیرندواجسام نورانی مانند لامپ های برق و ....چشم انها را ازار نمیدهد
همچنین کبوترها میتوانند اشعه ی ماورا بنفش خورشید را حتی در اسمان ابری هم بگیرند
کبوتر های برخلاف انسان میتوانند پنج طیف نور را در یک لحظه به مغز خود ارسال کنند انسان تنها قادر به گرفتن رنگ نور قرمز ابی و سرخ است در حالی که کبوترها در یک لحظه پنج رنگ را انالیز میکنندتتراکروماتیک هاسلول های مخروطی حساس به نور هستند که این وظیفه را برعهده دارند
اگر در یک روز افتابی به خورشید نگاه کنید و چشمهای خود را ببندید رنگ سرخ را خواهید دید این همان اشعه ی ماوراء بنفش است که به این رنگ دیده میشود ولی کبوتر ها هیچ گاه با نگاه کردن بخورشید دچار این مشکل نخواهند شد
کبوترها قادر به دیدن ستارگان هستند @tgvaa
کبوترها قادرند با دیدن فاصله هارااندازه گیری کنند شایددیده باشید که در خیابان ها کبوتری تا نزدیک یک ماشین درحال حرکت پیش میرود و بعد میلیمتری از ماشین گذرمیکند این همان قدرت اندازه گیری فاصله بین اجسام است
مردمک تمام نورهای که بچشم میرسد را گرفته و به شبکیه میفرستد از انجا به مغزارسال می شوند شبکیه رابط بین مغز و مردمک است دلیل تیره بودن مردمک در چشم جلوگیری از بازتاب نور های درون چشم است اگر مردمک تیره نباشد تصاویر ارسالی به شبکیه دچار اخلال میگردد
@tgvaa
7⃣.از حس هفتم چه می‌دانید؟
پرندگان میدان مغناطیسی زمین را میبینند!
دانش > طبیعت - تحقیقات نشان می‌دهد پرندگان مهاجر علاوه بر داشتن قطب‌نمای داخلی با استفاده از گیرنده‌های نوری و فعل‌و‌انفعالات شیمیایی درون چشم‌ها قادر به رؤیت میدان مغناطیسی زمین و تعیین ارتفاع و جهت حرکت هستند.
محبوبه عمیدی: قرن‌ها تصور می‌شد پرندگان مهاجر از خورشید، ماه و ستارگان برای یافتن مسیر حرکت و رسیدن به مناطق گرمسیری استفاده می‌کنند؛ اما مطالعه روی سینه‌سرخ‌ها نشان می‌دهد فرایند مهاجرت بسیار‌پیچیده است و میدان مغناطیسی زمین همراه با فعل‌و‌انفعالات شیمیایی در بدن پرندگان که موجب ردیابی طیف سبز-آبی میشود، تنها بخشی از این حس ناشناخته را تشکیل می‌دهند.
@tgvaa
به گزارش نیوساینتیست، اولین‌بار در سال‌های دهه 60 میلادی/ 50 شمسی بود که مطالعه روی سینه‌سرخ‌های در قفس، نشان داد با تغییر فصل ناآرام می‌شوند و قفس را همراه با خودشان همیشه به مسیر ثابتی می‌کشانند. اتاق تاریک بود و هانس فروم، تنها عامل تلاش این پرندگان را برای مهاجرت خاصیت مغناطیسى زمین فرض کرد. او مانند تعدادی از زیست‌شناسان قرن نوزدهم احتمال می‌داد این پرندگان از یک قطب‌نمای داخلی برای مهاجرت استفاده می‌کنند ولی نتوانست این فرضیه را اثبات کند.
نزدیک به 10 سال بعد ولفگانگ ویلستکو، جانورشناس نشان داد اگر سینه‌سرخ‌های درون قفس در معرض میدان مغناطیسی قوی قرار بگیرند، مسیر حرکت را تغییر خواهند داد. این جهت‌یابی منحصر به پرندگان نیست، 4 دهه مطالعات ویلستکو و همسرش در دانشگاه فرانکفورت، آلمان نشان می‌دهد بسیاری از جانداران از سوسک‌ها گرفته تا خفاش‌ها و موش‌ها برای جایجایی از میدان مغناطیسى زمین کمک می‌گیرند.
اولین نشانه‌ها از وجود گیرنده‌های مغناطیسی در سال 1975 از باکتری‌های بی‌هوازی و ساکن دریا به دست آمد که با کمک بلورهایی حاوی زنجیره آهن که درون سیتوپلاسم آنها وجود داشت، از منطقه حاوی اکسیژن به سمت اعماق حرکت می‌کردند. زمانی که زنجیره آهنی این باکتری‌ها تحت اثر میدان مغناطیسی زمین رو به بالا قرار می‌گرفت، قطب‌نمای داخلی آنها می‌دانست که دارند به سمت اعماق دریا حرکت می‌کنند.
در پرندگان، اولین‌بار محققان این بلورهاى مغناطیسى را در کبوترهاى نامه‌بر کشف کردند. تعداد زیادی گلوله کوچک سرشار از آهن درون
پایانه‌هاى عصبى موجود در پوست داخلی منقار بالایی این پرندگان وجود داشت. وجود این ساختارهای آهنی در سینه‌سرخ‌ها، چکاوک و حتی مرغ خانگی که همگی از اجداد مشترکی منشعب شده‌اند نیز اثبات شده است.
با تشکر از سایت باشگاه کبوتران مسابقه ای ایران