( ترجمه ماشینی )
دستگاه گوارش کبوتر مسابقه ای ، در تعداد زیادی میکروارگانیسم از جمله انواع مختلف تک یاخته ها ، باکتری ها و قارچ ها (شامل مخمر) قرار دارد. رابطه عادی بین این میکروارگانیسم ها و میزبان (کبوتر مسابقه) همزیستی است ، به معنای "زندگی مشترک موجودات متفاوت". روابط سمبيوتيك به صورت کامنزي ، متقابل يا انگلي طبقه بندي مي شوند. یک رابطه همزیستی کاملاً متناوب است هنگامی که یک ارگانیسم غذا یا مزایای دیگری از ارگانیسم دیگر دریافت می کند بدون آنکه صدمه ببیند یا به آن کمک کند. یک رابطه همزیستی هنگامی متقابل است که هر دو ارگانیسم از فیتنس بهره مند شوند. سرانجام ، هنگامی كه یكی از اعضای انجمن از مزایای آن استفاده می كند ، یک رابطه همزیستی انگلی است و دیگری آسیب می بیند.
با توجه به رابطه همزیستی بین کبوترهای نژاد ما و سموم و باکتریها و قارچهایی که در پرندگان زندگی می کنند ، رابطه عادی کاملاً متقابل یا متقابل است و اثر طبیعی این میکروارگانیسم ها (تک یاخته ها ، باکتری ها و قارچ ها) میزبان (کبوتر مسابقه) ارائه خدمات مهمی است که سلامت کلی محیط زیست پرنده را تقویت می کند.
هنگامی که جمعیت تک یاخته ها ، باکتری ها و قارچ ها در تعداد و روابط مناسب خود قرار دارند ، آنها تمایل دارند یکدیگر را مهار و کنترل کنند ، و این ترکیب را از تبدیل شدن به سمت چپ و "آسیب شناسی" حفظ می کنند. اگر یک یا دیگری از این جمعیت منفجر شود ، ممکن است این تعادل را از بین ببرد ، در نتیجه یک یا چند بیماری برای میزبان ایجاد شود.
اگر جمعیت باکتریایی دستگاه گوارش کبوتر مسابقه ای سالم را بررسی کنیم ، خواهیم فهمید که این ماده حاوی تقریباً 80٪ "باکتری های دوستانه" (سویه های مفید) و 20٪ از آنچه که ما اغلب "باکتری های بد" می نامیم وجود دارد. این به اصطلاح "باکتری های بد" هنگام کنترل ، بد نیستند ، زیرا به نوعی عملکردی در سلامت کلی پرندگان ما دارند. به طور معمول ، فقط هنگامی که جمعیت باکتری های خوب زیر 80٪ قرار می گیرند ، سلامت پرندگان ما از وجود سویه های به اصطلاح "باکتری های بد" رنج می برند.
مشکل واقعاً پیچیده تر از این است ، اگر حمایت هایی که توسط این کلنی های "باکتری خوب" به دستگاه گوارش داده می شود کاهش یابد ، نه تنها سویه های موسوم به "باکتری های بد" نه تنها برای پر کردن این طاقچه بلکه مخمرها ، قارچ ها و تک یاخته ها (مانند کوکی و کنکر) تلاش می کنند تا از کلنی های باکتری های خوب برای گسترش بیشتر جمعیت خود استفاده کنند ، حتی به یک بیماری زا تبدیل شوند.
اگر قرار بود قسمتی از روده را از یك پرنده خود برش دهیم و آن را زیر میكروسكوپ صاف قرار دهیم ، متوجه می شویم كه این سطح صاف نیست. در عوض ، به نظر می رسد که پوشش روده با کوه و دره پوشانده شده است و به نظر می رسد کل سطح آن به شدت جنگلی است. تاشوها (كوهها) مساحت آستر روده را حدود 100٪ افزایش می دهد و درختان (سایبان جنگلی) سطح سطح را 1000٪ درصد افزایش می دهند. بله ، درست است 1000٪.
درختان جنگل "villi" نامیده می شوند که ستونهای طولانی از بافت های تخصصی است و از کوه ها و دره های روده امتداد یافته است ، دقیقاً شبیه موهای براش مو. این بافت های تخصصی عملکرد بسیاری در سلامتی و سلامتی پرندگان ما از جمله جذب مواد مغذی ، شناسایی عوامل بیماری زا و دفع تهاجم های بیماری زا دارند.
در طول سطح ویلی ها ، سلول سلولی تخصصی وجود دارد که عوامل بیماری زا را شناسایی می کند و هنگام شناسایی مهاجمان های بیماری زا ، سیگنال های هشدار دهنده را به سیستم ایمنی بدن می فرستد. نوع دیگری از بافت سلولی تخصصی به نام "دستبندها" ، ترشحات بیضوی حاوی آنتی بادی ها و ایمونوگلوبولین ها است که از نفوذ عوامل بیماری زا از نفوذ در لایه اپیتلیال دستگاه گوارش جلوگیری می کند.
این کل سیستم سلولهای اپیتلیال ، ویلی ، بافتهای تخصصی و ترشحات "سد مخاطی" نامیده می شود. این سد اولین خط دفاعی در برابر پاتوژن ها ، به وسیله پوشش روده است. بالاتر از موانع مخاطی است که باکتری های به اصطلاح "خوب" و "بد" رشد کرده و زنده می مانند. هنگامی که این جمعیت باکتریها در تعادل طبیعی قرار دارند ، از "مانع مخاطی" محافظت می کنند و به تجزیه و جذب مواد مغذی کمک می کنند. این باکتریها همچنین اسیدهای آلی خاص ، پراکسید هیدروژن ، باکتریوکسین ها و سایر فرآورده های جانبی تولید می کنند که برای رشد بیماری زا متضاد نیستند. هر چیزی که تعادل مناسب و توزیع باکتری های به اصطلاح خوب و بد را مختل کند ، همچنین باعث محافظت از طبیعی طبیعی این باکتری ها در سد مخاط می شود.